5.0
(4 Oceny)
Limit wielkości bloku Bitcoin to parametr w protokole Bitcoin, który ogranicza wielkość bloków Bitcoin, a tym samym liczbę transakcji, które mogą być potwierdzane w sieci mniej więcej co 10 minut. Chociaż Bitcoin wystartował bez tego parametru, Satoshi Nakamoto dodał ograniczenie wielkości bloku do 1 megabajta, kiedy był jeszcze głównym twórcą projektu. Przekładało się to na około trzy do siedmiu transakcji na sekundę, w zależności od wielkości transakcji.
Przeczytaj: Giełda kryptowalut OKX w 2024 roku
W 2017 r. limit wielkości bloku Bitcoina został zastąpiony limitem wagi bloku wynoszącym 4 miliony „jednostek wagowych”. Zmieniło to sposób „liczenia” danych w blokach: niektóre dane ważą więcej niż inne. Co być może ważniejsze, oznaczało to również efektywne zwiększenie limitu wielkości bloku: Bloki Bitcoin mają teraz teoretyczny maksymalny rozmiar 4 megabajtów i bardziej realistyczny maksymalny rozmiar 2 megabajtów. Dokładny rozmiar zależy od rodzaju uwzględnianych transakcji.
Według twórcy kryptowaluty, Satoshi Nakamoto, księga dodaje nowe strony co 10 minut. Czasami trochę szybciej, czasami trochę wolniej, ale średnio jest to dokładnie 10 minut. Rozmiar każdej strony (bloku) jest ograniczony, co oznacza, że liczba zapisywanych na niej transakcji również jest ograniczona. W rezultacie mamy dwa ograniczenia: liczbę transakcji w bloku oraz częstotliwość jego odnajdywania.
Jeśli będzie zbyt wielu chętnych do wysyłania bitcoinów, bloki będą się bardzo szybko zapełniać i utworzy się kolejka, aby się do nich dostać. Mówiąc sprytnie, zwiększa się mempool – kolejka przelewów w sieci Bitcoin, które czekają na potwierdzenie. Prowadzi to do wzrostu opłat transakcyjnych, ponieważ do bloku wchodzi oferent, który złożył najwyższą ofertę, dzięki czemu transfer jest szybszy.
Przeczytaj: Najlepsze kantory kryptowalut w 2024 roku
Na początku 2013 roku bloki Bitcoina były wypełnione średnio do 125 kilobajtów. W maju 2015 r. liczba ta wzrosła już do 425 kilobajtów, a bloki zapełniały się całkowicie kilka razy dziennie. Innymi słowy, wystarczyły transakcje użytkowników.
Uwaga: Prawie wszystko na temat limitu wielkości bloków Bitcoina i ryzyka, że będą one zbyt duże lub zbyt małe, jest kwestionowane, ale to są niektóre z bardziej ogólnych argumentów.
Jeśli bloki Bitcoin są zbyt małe, sieć Bitcoin nie może przetworzyć zbyt wielu transakcji. Ogólnie rzecz biorąc, zwolennicy zwiększenia limitu wielkości bloków („big blockers”) argumentują, że może to mieć dwie negatywne konsekwencje.
Po pierwsze, mniejsze bloki Bitcoin oznaczałyby, że nie ma wystarczająco dużo miejsca, aby zawrzeć w nich transakcje wszystkich osób, a „wojna licytacyjna” o opłaty transakcyjne w celu uzyskania potwierdzenia transakcji spowodowałaby, że większość ludzi w ogóle zrezygnowałaby z używania Bitcoin. Zamiast tego może to doprowadzić do sytuacji, w której w przyszłości tylko instytucje podobne do banków będą zawierać między sobą transakcje, a zwykli użytkownicy będą posiadać konta w tych instytucjach. To z kolei otworzyłoby drzwi bankowości opartej na rezerwie cząstkowej, cenzurze transakcji i wielu innym problemom związanym z tradycyjnymi finansami, od których wielu bitcoinowców miało nadzieję uciec.
Przeczytaj: Ranking giełd kryptowalutowych w 2024 roku
Po drugie – i to jest prawdopodobnie to, co wielu „big blockerów” uważa za bardziej palącą obawę – użytkownicy po prostu całkowicie zrezygnowaliby z Bitcoina, ponieważ bloki są zbyt małe. Być może użytkownicy przerzuciliby się na inną, konkurencyjną kryptowalutę lub w ogóle zrezygnowaliby z tego typu technologii.
Uwaga: Prawie wszystko, co dotyczy limitu wielkości bloku Bitcoina i ryzyka, że będzie on zbyt duży lub zbyt mały, jest kwestionowane, ale oto niektóre z bardziej ogólnych argumentów.
Przeciwnicy zwiększenia limitu wielkości bloku („small blockers”) twierdzą, że istnieją, z grubsza rzecz biorąc, trzy zagrożenia, jeśli bloki są zbyt duże, z których każde ma kilka „pod-zagrożeń”, jak również niuanse.
Pierwsze z tych zagrożeń polega na tym, że większe bloki zwiększają koszt obsługi węzła Bitcoin. Koszt ten wzrasta na cztery sposoby:
Jeśli koszt obsługi węzła Bitcoin stanie się zbyt wysoki, a użytkownicy będą musieli (lub zdecydują się) korzystać z lekkich klientów, nie będą już mogli sprawdzać, czy otrzymywane transakcje są ważne. Mogliby, na przykład, otrzymać transakcję od atakującego, który stworzył monety z niczego; bez znajomości całej historii łańcucha blokowego Bitcoin nie ma sposobu, aby to odróżnić. W takim przypadku użytkownicy dowiedzieliby się, że ich monety są fałszywe, dopiero gdy próbowaliby je później wydać. Nawet jeśli użytkownicy potwierdzą, że blok, który zawiera transakcję, został dostatecznie zaminowany (co jest częste), górnicy mogą działać w zmowie z atakującym.
Być może jeszcze większe ryzyko mogłoby się pojawić, gdyby z czasem tak niewielu użytkowników zdecydowało się uruchomić węzły Bitcoin, że fałszywe monety zostałyby zauważone zbyt późno lub wcale. W takim przypadku sam protokół Bitcoin staje się w praktyce przedmiotem zmian narzucanych przez górników. Górnicy mogą posunąć się nawet do zwiększenia podaży monet lub wydawać monety, których nie posiadają. Zapobiega temu tylko zdrowy ekosystem, w którym znaczna część użytkowników waliduje swoje własne transakcje.
W białej księdze Bitcoina Satoshi Nakamoto dostrzegł powyższe problemy i zasugerował, że lekkich klientów można zabezpieczyć za pomocą rozwiązania technicznego zwanego „fraud proofs”. Niestety, nie podał jednak, jak dokładnie miałyby wyglądać takie dowody oszustwa, i jak dotąd nikomu nie udało się tego rozgryźć. (W rzeczywistości, niektórzy z dzisiejszych twórców Bitcoina nie wierzą, że dowody na oszustwa są wykonalne).
Drugie ryzyko związane z większymi blokami polega na tym, że mogą one prowadzić do centralizacji wydobycia. Za każdym razem, gdy górnik znajdzie nowy blok, wysyła go do reszty sieci, a w normalnych okolicznościach większe bloki potrzebują więcej czasu, by dotrzeć do wszystkich innych górników. Podczas gdy blok znajduje swoją drogę, górnik, który go znalazł, może natychmiast sam rozpocząć wydobycie na wierzchu nowego bloku, co daje mu przewagę w poszukiwaniu następnego bloku. Więksi górnicy (lub pule) znajdują więcej bloków niż mniejsi, dzięki czemu zyskują większą przewagę. Oznacza to, że mniejsi górnicy będą mniej opłacalni i w końcu staną się konkurentami, co doprowadzi do powstania bardziej scentralizowanego ekosystemu górniczego. Jeśli wydobycie stanie się zbyt scentralizowane, niektórzy górnicy mogą znaleźć się w sytuacji, w której będą w stanie zaatakować sieć.
Jest to prawdopodobnie najbardziej złożony i zniuansowany argument przeciwko mniejszym blokom. Po pierwsze, nawet duzi górnicy mają motywację, by nie tworzyć zbyt dużych bloków: Chociaż mogą oni skorzystać z przewagi, zbyt duże opóźnienie może działać na ich niekorzyść, ponieważ konkurencyjny blok może szybciej przedostać się do sieci, a inni górnicy będą wydobywać na tym bloku. Istnieją również rozwiązania techniczne pozwalające przyspieszyć przekazywanie bloków, a także rozwiązania techniczne pozwalające ograniczyć szkody wynikające z centralizacji wydobycia, ale te rozwiązania mają swoje własne kompromisy.
Trzecim i ostatnim zagrożeniem związanym z dużymi blokami jest to, że mogą one zniechęcać użytkowników do dodawania opłat do swoich transakcji. Tak długo, jak przestrzeń bloków jest ograniczona, użytkownicy muszą przebijać się nawzajem, aby ich transakcje znalazły się w blokach, a w miarę zmniejszania się dotacji blokowej Bitcoina, będzie to musiało stać się bardziej znaczącą częścią nagrody za blok, aby wspierać model bezpieczeństwa Bitcoina. Bez limitu wielkości bloku, ta zachęta zostanie zlikwidowana. (Chociaż poszczególni górnicy mogą nadal decydować się na uwzględnianie tylko opłat o minimalnej wysokości, inni górnicy nadal mieliby zachętę do uwzględniania transakcji poniżej tego progu – tym samym zmniejszając mimo wszystko zachętę do pobierania opłat).
Uważni czytelnicy z pewnością zauważyli, że zwłaszcza ten ostatni argument działa w obie strony. Podczas gdy „wielcy blokersi” widzą w wysokich opłatach problem, ponieważ uczyniłyby one Bitcoina mniej atrakcyjnym, „mali blokersi” widzą w wysokich opłatach pozytywny aspekt, ponieważ wpłynęłyby one korzystnie na bezpieczeństwo Bitcoina.
Bitcoin Core jest dominującą – choć nie jedyną – implementacją Bitcoina używaną obecnie w sieci Bitcoin. Dlatego wielu „dużych blokerów” patrzyło na deweloperów Bitcoin Core, aby wdrożyć zwiększenie limitu.
Deweloperzy Bitcoin Core rzeczywiście zwiększyli limit wielkości bloku, poprzez aktualizację protokołu Segregated Witness (SegWit). Dzięki zastąpieniu go limitem wagi bloku, bloki mają teraz teoretyczny limit 4 megabajtów i bardziej realistyczny limit 2 megabajtów. Sprytne było to, że była to wstecznie kompatybilna aktualizacja protokołu soft fork, co oznaczało, że użytkownicy mogli zdecydować się na tę zmianę bez konieczności dzielenia sieci. Jednak właśnie dlatego, że był to soft fork, a nie hard fork, jak wolało wielu „big blockerów”, czasami nie „liczą” oni tego zwiększenia jako zwiększenia limitu wielkości bloku.
W istocie, deweloperzy Bitcoin Core nie wprowadzili zwiększenia limitu wielkości bloku poprzez hard fork, który jest wstecznie kompatybilną aktualizacją protokołu. Wymagałoby to albo konsensusu wszystkich użytkowników Bitcoina, albo ewentualnie podzielenia sieci Bitcoin na dwie części: wersję Bitcoina z obecnym limitem wagi bloków i wersję Bitcoina ze zwiększonym limitem wielkości i wagi bloków. Użytkownicy wersji Bitcoin z obecnym limitem wagi bloków prawdopodobnie nawet nie uważaliby hard-forkowej wersji Bitcoin za „Bitcoin” w ogóle; mogliby odnosić się do niej jako „Bitcoin Core coin” lub coś w tym stylu.
Co ważniejsze, obecna grupa współtwórców Bitcoin Core wydaje się nie mieć ochoty dyktować zasad protokołu Bitcoin, ani nie chce dzielić sieci. Dlatego też jest mało prawdopodobne, by wdrożyli hard fork (dla limitu wielkości bloku lub w inny sposób) bez szerokiego konsensusu w całej bazie użytkowników Bitcoina dla takiej aktualizacji protokołu. Biorąc pod uwagę kontrowersyjną naturę parametru wielkości/wagi bloku, jest mało prawdopodobne, że taki konsensus zostanie osiągnięty w najbliższym czasie, ale może się to zdarzyć w przyszłości.
Istnieją pewne alternatywne rozwiązania dla zwiększenia limitu wielkości bloków Bitcoina, takie jak Extension Blocks, a także rozwiązania, które mogłyby osiągnąć coś podobnego, takie jak „duży blok” sidechains. Nie jest jednak jasne, czy którekolwiek z tych rozwiązań ujrzy światło dzienne w najbliższym czasie; obecna uwaga wydaje się być bardziej skierowana na rozwiązania skalowania „warstwy drugiej”, takie jak Lightning Network.
Czy Dyskusja Na Temat Limitu Wielkości Bloku Bitcoina Jest Cenzurowana?
Krótka odpowiedź brzmi: nie. Podczas gorącej debaty na temat limitu wielkości bloku jedna z najpopularniejszych platform dyskusyjnych Bitcoina w internecie, skoncentrowany na Bitcoinie subreddit r/bitcoin, wprowadziła ostrą moderację. Moderacja ta miała na celu powstrzymanie użytkowników forum przed promowaniem oprogramowania łamiącego konsensus, zanim większa grupa użytkowników dojdzie do konsensusu w sprawie najlepszego rozwiązania.
W tamtym czasie nie dla wszystkich było oczywiste, że używanie takiego oprogramowania może doprowadzić do rozłamu (niekompatybilnego wstecz hard forka) sieci, a często reklamowano je tak, jakby nie mogło. Argumentowanie na rzecz zwiększenia limitu wielkości bloków i/lub hard forka bez bezpośredniego promowania oprogramowania łamiącego konsensus było zawsze dozwolone.
To, czy stanowiło to formę „cenzury”, jest być może kwestią indywidualną, ale pewne jest, że każdy, kto nie zgadzał się z tą polityką, mógł założyć lub współtworzyć konkurencyjne podreddity Bitcoin, i tak właśnie się stało. Szczególnie podreddit r/btc stał się popularną platformą dyskusyjną dla tych, którzy opowiadali się za hard forkiem zwiększającym limit wielkości bloku.
Co więcej, Reddit jest tylko stosunkowo niewielką częścią Internetu, a jeszcze mniejszą częścią całego świata. Chociaż istnieją inne platformy, które zostały oskarżone o podobną cenzurę (takie jak forum Bitcointalk czy lista dyskusyjna Bitcoin-development), trudno zaprzeczyć, że debata toczyła się głośno i wyraźnie w mediach społecznościowych, serwisach informacyjnych, na konferencjach, grupach dyskusyjnych i daleko poza nimi. Każdy, kto był zainteresowany wysłuchaniem różnych argumentów, miał szansę dowiedzieć się czegoś więcej, a nawet ci, których to nie interesowało, z trudem uniknęli skutków debaty.
Ostatecznie ci, którzy opowiadali się za hard forkiem zwiększającym limit wielkości bloków, nie byli w stanie przekonać do swoich racji wystarczającej liczby osób i wygląda na to, że niektórzy z nich przekierowali swoją frustrację z powodu tego rozczarowania na złość wobec konkretnego subreddita i jego moderatorów.
Przeczytaj: Giełda kryptowalut Binance w 2024 roku
Kiedy stało się jasne, że Bitcoin zwiększy swój limit wielkości bloku (między innymi) poprzez aktualizację protokołu SegWit soft fork, niektórzy „wielcy blokerzy” zdecydowali się pójść naprzód z hard forkiem zwiększającym limit wielkości bloku, nawet wiedząc, że będą w mniejszości i odłączą się od własnej sieci, aby stać się nową kryptowalutą. Ta nowa sieć i powstała w jej wyniku kryptowaluta nosi nazwę Bitcoin Cash.
Od czasu, gdy Bitcoin Cash oddzielił się od Bitcoina, sam wprowadził kilka kolejnych aktualizacji typu hard fork, z których część doprowadziła do jeszcze większych podziałów sieci i powstania nowych kryptowalut. Najbardziej znaną z nich jest Bitcoin SV, luźno skupiona wokół Craiga Wrighta, jednego z ludzi, którzy (prawie na pewno nieuczciwie) twierdzą, że kryją się za pseudonimem Satoshi Nakamoto. Ma on jeszcze większy limit wielkości bloku niż Bitcoin Cash.
5.0
(4 Oceny)
5.0
(4 Oceny)
